Cabuk ve güzel gecti o yaz. Aksamlar sanki hep hanimeli kokardi. Gec vakit, günbatiminda A. S. den, Nergislibahce Sokagindaki apartman dairesinden ayrilirdim. O, beni, anacaddeye kadar gecirirdi. Eylül basinda, bir aksamüzeri büyük konak bahcesinden bize dogru esen yel, güz yapraklarini da savurmustu. Yel ansizin esmeye koyulmustu. Ansizin yaprak dökümü baslamisti. A.S., beni yine kolumdan tutmus ve söyle demisti Yaz bitiyor Kenan. Her sey bitiyor. Insan olmamiz icin bir sinavdi bu yaz. Olabildik mi Cok az yazar ayni sorunun yanitini kirk yildan uzun bir süre kendini tekrar etmeden arayabilir. Selim Ileri, Son Yaz Aksaminda, karmasik insan dünyasinin degisken yüzlerini usta bir kurguyla yansitirken, bizi hep o sorunun icine cekiyor. Bir ic sizisinin izinde, inceliklerle yeniden hatirlatiyor bize hep o soruyu. Son Yaz Aksami, aslinda hepimize sorulmus o umarsiz soru...
