Dit werk bekijkt de Galatabrug van 1912 als een casestudy en probeert deze te onderzoeken als een tweeledige constructie in twee betekenissen: ruimte en geheugen. Deze dissertatie erkent dat ruimte en geheugen elkaar wederzijds construeren en verklaart elke term in het algemeen, maar verduidelijkt ook de relatie tussen perceptie en herinnering van de ruimte door de materialiteit van de Galatabrug van 1912 te lezen. In dat opzicht worden de veranderende betekenissen die in de loop van de tijd aan de ruimte worden toegeschreven, geanalyseerd, wat ons ertoe brengt twee verschillende manieren te herkennen om de ruimte op te vatten als 'ruimtelijkheid' en 'plaatselijkheid'. Dit dubbele bestaan is geleidend voor het oproepen van vragen over de perceptie van de Galatabrug van 1912 in twee lagen. Los daarvan leiden de functie van het transport en de eigenschap van de bewoning tot het lezen van 'ruimtelijkheid' en 'placenta', die ook overeenkomen met twee manieren om het te herinneren. De 'ruimtelijkheid' wordt door de blik waargenomen en herinnerd door naar de beelden te kijken, de 'placences' daarentegen wordt door het lichaam ervaren en herinnerd door het lezen van teksten die het eigenlijke engagement beschrijven.
