Het leidende beginsel van de Italiaanse buitenlandse politiek in het interbellum was de Mare Nostrum (Onze Zee)-politiek, waarbij de heerschappij over de gebieden die vroeger door het Romeinse Rijk waren geregeerd, werd beschouwd als het belangrijkste doel van het fascistische Italië, met het oog op een nationale wedergeboorte na de "verminkte" overwinning in de Grote Oorlog. In het licht van dit imperiale doel vormde Italië gedurende het gehele interbellum een ernstige bedreiging voor de soevereiniteit van vele landen in het oostelijke Middellandse-Zeegebied en het Adriatische gebied. Turkije was een van deze landen die de scherpe Italiaanse dreiging voelden. De dreiging die Turkije van Italië ondervond, vooral door de fortificaties op de Dodekanesos eilanden, werd zo invloedrijk voor Ankara dat de hele Turkse buitenlandse politiek in het interbellum, met name in de jaren dertig, in hoge mate ten opzichte van Italië werd geformuleerd. In dit opzicht is dit boek een diplomatiek verhaal dat de bepalende rol van Italië in de meeste beslissingen, initiatieven en oriëntaties van het Turkse buitenlandse beleid tijdens het interbellum laat zien.
