"Een vader, een jas, en wat nooit werd gezegd."
Ik ben schrijver. En toch is schrijven moeilijk. Woorden ontwijken me. Cijfers blijven.
Dit boek is geen verhaal met een begin en een einde. Het is een benadering - van iemand die altijd aanwezig was, maar nooit echt dichtbij kwam.
Mijn vader sprak zelden. Verantwoordelijkheid droeg hij als een jas: dagelijks, zwijgend, zwaar. Ik groeide op met dat beeld: vast, betrouwbaar - en ondoorgrondelijk. En ik bleef de zoon die niet vroeg wat eronder verborgen lag.
Schrijven kwam laat. Niet uit onvermogen, maar omdat er niets leek te zijn dat uitgesproken wilde worden. Pas later - in patronen, in reeksen, in wat bleef zonder naam - begon ik te begrijpen.
Wat blijft er van een mens als er geen verhaal achterblijft? Wat betekent familie als nabijheid niet zichtbaar is? Is het mogelijk iemand te begrijpen die nooit echt werd bereikt?
De vouw in zijn jas is een stille zoektocht. Naar binding zonder woorden. Naar liefde die zich verzet tegen gebaren. Naar herinnering zonder geluid - en een afstand die geen afscheid was.
Voor lezers die opgroeiden met vaders die veel deden, maar weinig zeiden. Voor wie voelt wat nooit werd gezegd. Voor wie nabijheid herkent in stilte - niet in taal.
"Niet luid - maar oprecht. Misschien wel het eerlijkste boek dat je dit jaar zult lezen."
