Niniejsza praca analizuje poetyk¿, obrazy i mity w twórczo¿ci filmowej João Césara Monteiro (1939-2003). W oparciu o metodologi¿ Gilberta Duranda, nasza interpretacja twórczo¿ci Monteiro ukazuje nam kino krysztäowe, kino, które w czysty i prowokacyjny sposób odzwierciedla otaczaj¿c¿ nas niewidzialno¿¿; z nocnej g¿¿bi, która je ksztätuje, wy¿aniaj¿ si¿ obrazy kobiety i wody, luster i spojrze¿, podró¿y i inicjacji, inno¿ci i zaufania, kina i Portugalii. Przenosz¿c osobisty ¿wiat autora do wymiaru transpersonalnego, ten obrazowy wszech¿wiat skupia si¿ wokó¿ dwóch g¿ównych mitów: mitu intymno¿ci, religii kobiety i substancji, oraz mitu Z¿otego Wieku, snu o wiecznym powrocie i post¿powej, hermetycznej krucjacie w kierunku Imperium Duchowego.
