Anlati Ormanlarinda Alti Gezinti

Italo Calvinonun Amerika Dersleri gibi, Umberto Econun Anlati Ormanlarinda Alti Gezintisi de her yil kültür-sanat alaninda uluslararasi ünü ve sayginligi olan sanatci, yazar ya da bilim adamlarinin Harvard Üniversitesinde sundugu alti konferansin metinlerinden olusuyor. Anlati konusundaki kuramsal calismalanyla da taninan Eco, bu kez bir kuramcidan cok, okur kimligiyle cikiyor karsimiza Onun esliginde, Kirmizi Sapkali Kizdan Nervalin büyüleyici Sylviesine, Dumasnin Üc Silahsörlerinden Abbottun Flatlandine, Tolstoyun Savas ve Barisindan Kafkanin Dönüsümüne, Mickey Spillane, Ian Fleming ve Agatha Christienin dedektif romanlarindan Achille Campanilenin komik anlatilarina ugrayarak, agir agir, kesfettigimiz her yeni gizin, her yeni yolun tadini cikararak bu güzel ormanda dolasiyoruz. Ancak bu gezinti ayni zamanda, kurmaca ile gerceklik iliskileri üzerine, yasami bir anlati gibi okuma egilimimiz üzerine, örnek okur olmanin güclükleri üzerine felsefi bir söylesiye dönüsüyor; sonra Eco gezintinin ortalarinda bir yerde, bize dönüp sunlari söylüyor Bir anlati ormaninda gezinmek, oyunun cocuk icin gördügü islevi görür. Cocuklar oyuncak bebeklerle, tahtadan atlarla ya da ucurtmalarla, fiziksel yasalari ve birgün ciddi olarak yerine getirecekleri eylemleri daha yakindan tanimak icin oynarlar. Ayni sekilde, anlatilar okumak, gercek dünyada gerceklesmis, gerceklesmekte ve gerceklesecek olan ucsuz bucaksiz seylere bir anlam vermeyi ögrendigimiz bir oyun oynamak demektir