Noc i Dzie

Recenzenci napisali:
"Pi¿¿ gwiazdek! Zachwycaj¿co zabawne, bogate postacie, pe¿ne napi¿cia fabu¿a, wszystko czaruj¿ce. Z niecierpliwöci¿ oczekuj¿ na nast¿pn¿ ksi¿¿k¿!"
"Fascynuj¿ca historia rozgrywaj¿ca si¿ w Anglii w latach 30-tych. Ta przytulna kryminalna powie¿¿, z t¿em rozkwitaj¿cego romansu, to naprawd¿ dobra ksi¿¿ka; cö, co idealnie pasuje do p¿on¿cego kominka i mrocznych, zimowych wieczorów. Tempo opowie¿ci jest wartkie, a cäö¿ trzyma w napi¿ciu. Bardzo satysfakcjonuj¿ca lektura..."
"Otrzymäem ksi¿¿k¿ w pi¿tek i wprost nie mog¿am si¿ od niej oderwä – zaplanowana praca domowa musiäa poczekä. By¿am tak oczarowana, ¿e sköczy¿am czytä w sobot¿ wieczorem."
"Nie spodziewäam si¿, ¿e ta prosta nowelka ta bardzo wci¿gnie mnie w swoje fascynuj¿ce klimaty. Po raz kolejny autorka nie zawiod¿a mojego zaufania. Genialne arcydzie¿o!"
"Dottie Manderson to cudowna postä... ¿wietna lektura! Nie mog¿ si¿ doczekä, ¿eby przeczytä o dalszych losach mojej ulubionej ksi¿¿kowej bohaterki."
Londyn, listopad 1933. Dottie Manderson natyka si¿ na ciäo umieraj¿cego cz¿owieka na pustej, nocnej ulicy. Czekaj¿c na pomoc, trzyma go za r¿k¿ i próbuje zmusi¿ go, by powiedziä jej, co si¿ stäo. On, ostatnim tchnieniem ¿piewa do niej kilka linijek popularnego przedstawienia scenicznego. Ta sytuacja daje Dottie du¿o do my¿lenia. Dlaczego miäby do niej ¿piewä, zamiast przekazä ostatnie przes¿anie do swoich ukochanych? Dlaczego nie nazwä swojego napastnika?
Dottie musi poznä odpowiedzi na te pytania i mimo ¿e pewien szczególny, bardzo irytuj¿cy m¿ody policjant prowadzi dochodzenie w tej sprawie, czuje si¿ zmuszona do przeprowadzenia w¿asnego ¿ledztwa w sprawie tajemniczej ¿mierci.
Przedstawiamy now¿ kobiec¿ lektur¿ o tajemniczej i mrocznej fabule, osadzon¿ w latach 30-tych, rozgrywaj¿c¿ si¿ w tradycyjnym, brytyjskim spöecze¿stwie w Wielkiej Brytanii w okresie mi¿dzywojennym, autorstwa Carona Allana, twórcy Criss Cross, Cross Check i Check Mate, morderczej wspó¿czesnej trylogii.
Fragment "Noc i dzie¿: tajemnica Dottie Manderson":
D¿wi¿k dosi¿gn¿¿ jej ponownie. Troch¿ g¿öniejszy, troch¿ bardziej natarczywy. Brzmiä prawie jak...
Ktö tam by¿ – m¿¿czyzna – le¿¿cy na chodniku. Poczu¿a, jak delikatnie dr¿y ze strachu.
A möe to pijak? Möe powinna wej¿¿ na ulic¿ i oströnie go obej¿¿, zachowuj¿c dystans...
Jego g¿owa bardzo powoli si¿ poruszy¿a. Twarz by¿a blada i owalna w przy¿mionym ¿wietle latarni. Zauwäy¿a, ¿e jego usta równie¿ si¿ poruszy¿y. To on wydawä ten dziwny d¿wi¿k. A wi¿c to by¿ jednak pijak. ¿piewä do siebie cichym, ¿wiszcz¿cym szeptem. Zdöäa uchwyci¿ jego przybli¿on¿ melodi¿ i nawet kiedy dostrzeg¿a plam¿ krwi na przodzie jego koszuli, cz¿¿¿ niej nadal podpowiadäa jej, ¿e zna t¿ piosenk¿.
Zapomniäa o strachu i zaraz do niego podbieg¿a.
— Co si¿ stäo? Wszystko w porz¿dku? — zapytäa, a zaraz po tym zgani¿a si¿ za zadawanie tak g¿upich pytä. Przecie¿ to oczywiste, ¿e nic nie by¿o w porz¿dku. Ukl¿k¿a obok niego i wyci¿gn¿¿a r¿k¿, ¿eby go obadä.
By¿ dosy¿ m¿ody, ale na pewno starszy ni¿ jej dziewi¿tnäcie lat. Z pewnöci¿ jednak nie miä wi¿cej ni¿ trzydzie¿ci par¿ lat. Jego w¿osy by¿y cäkiem jasne, delikatnie przerzedzone, ale ciemne od deszczu. Miä mäego w¿sa, który by¿ teraz ostatnim krzykiem mody. B¿¿kitne oczy, tak b¿¿kitne jak u dziecka, a on sam wygl¿dä na zdziwionego. Po jego wytwornym stroju wieczorowym wywnioskowäa, ¿e by¿ dobrze sytuowany, ale nie by¿a w stanie go rozpoznä.
Ale ta krew,