Dit boek presenteert een kritische discoursanalyse van officiële voorstellingen van alfabetiseringsprogramma's voor gezinnen, een geglobaliseerd pedagogisch discours dat in de jaren negentig in het Verenigd Koninkrijk werd geïntroduceerd. Deze nieuwe onderwijspraktijk brengt sociale actie in het privédomein van het gezin binnen in het institutionele domein van het klaslokaal. Grenzen worden overschreden, zowel binnen het onderwijsveld als tussen de publieke en de privésfeer. Gezinseducatie heeft tot doel gemarginaliseerde gezinnen met weinig onderwijsdiploma's te bereiken. De auteur onderzoekt de potentiële bijdrage van deze pedagogie aan het creëren van een meer gelijkwaardige samenleving aan de hand van een analyse van Britse films over de opleiding van leerkrachten, gemaakt voor opvoeders die nieuw zijn in de praktijk. Ze toont aan hoe voorstellingen van interactie met de geschreven taal worden getransformeerd door de sociale relaties van het genre, en hoe machtsrelaties erin verweven zijn. De analyse baseert zich op Basil Bernsteins theorie van het pedagogisch discours om deze voorstellingen van het alfabetiseringsonderwijs te bekritiseren en te betogen dat ze gebaseerd zijn op stilzwijgende, op klasse gebaseerde veronderstellingen over alfabetiseringspraktijken in het gezin. De studie zou interessant moeten zijn voor wetenschappers en postdoctorale studenten in onderwijs- en discoursstudies
