Is het mogelijk om een progressief feministische tekst te laten bestaan binnen de grenzen van mainstream Hollywood? Moet actievermaak conservatieve Amerikaanse politiek ondersteunen? Moet een feministische filmmaker alle gevestigde esthetische conventies van de film verwerpen om haar eigen feminisme te waarborgen? Kathryn Bigelows films uit de jaren negentig dagen de waarden en oordelen van de dominante cultuur via het gevestigde Hollywood uit - in haar eigen taal, op haar eigen voorwaarden. Bigelows films bestaan binnen het door de massa geconsumeerde actiegenre, maar presenteren, door hun ambiguïteit en representatie van verschil, een progressief alternatief voor Hollywoods typische boodschappen.
