Mijn donkere ridder

Mia Graf neemt de lezer mee in een bundel die sprankelt van verlangen, intimiteit en psychologische spanning. Met een zachte maar trefzekere stem schetst zij momenten van kwetsbaarheid en overgave, waar huid en ziel elkaar ontmoeten. Dit zijn verhalen die niet schreeuwen, maar fluisteren - en juist daardoor onder de huid kruipen. In het titelverhaal ontmoet Olivia, een jonge vrouw vol dromen en littekens van vroegere teleurstellingen, de man die haar ideeën over liefde voorgoed verandert. Omar is geen ridder te paard, maar een slanke barista met warme bruine ogen en een onverwachte daadkracht. In de drukte van een café in Hackney ontdekt zij dat ridderlijkheid nog altijd bestaat - en dat verlangen zich vaak op de meest alledaagse plekken nestelt. Een moment: een druppel zweet glijdt traag over de lijn van zijn kaak, en zij voelt de onweerstaanbare drang om haar vingers erlangs te laten gaan. Zijn stem, laag en vriendelijk, legt zich als een warme deken over haar gespannen lichaam, en wanneer zijn hand haar schouder vindt, lijkt alles stil te vallen. De geur van koffie, chocolade en zijn huid vermengt zich tot een roes die haar bloed sneller doet stromen. Soms verschijnt de ware ridder niet in harnas en helm, maar in een klein gebaar - een aanraking, een blik - die het hart sneller doet kloppen en het lichaam herinnert aan wat het altijd al wist.