De buurvrouw. 1

In De buurvrouw. 1 verkent Mia Graf de kwetsbare grens tussen verlangen en fatsoen, tussen wat we tonen en wat we heimelijk voelen branden onder de huid. Haar verhalen ademen moderniteit en nuance: geen luidruchtige passie, maar trage, zinderende nabijheid - waar elk gebaar, elke blik, meer zegt dan woorden durven. Graf schrijft met een vrouwelijke precisie die de psychologie van verlangen blootlegt, met zinnen die even zacht als gevaarlijk zijn.

In het titelverhaal sluimert de spanning achter de gordijnen van een keurige buitenwijk. Raine en Michael lijken een gewoon stel, vastgelopen in gewoontes en beleefdheden - tot de nieuwe huurder tegenover hen intrekt. Wat begint als nieuwsgierigheid verandert langzaam in een obsessie, een stille drift die zich vastzet in blikken over het grasveld, in woorden die te lang blijven hangen.

"Ik denk dat ik hem zie," fluisterde Raine, terwijl ze met haar handen in het sop stond. De zon streek over haar schouders en gleed langs de dunne stof van haar jurk. Michael kwam naast haar staan, zijn adem bijna voelbaar op haar huid. Buiten, tussen de bomen, zat hij - de man die ze bedoelde. Donkere huid, witte T-shirt, de traagheid van iemand die zich bewust is van zijn eigen lichaam. Raine's hand trilde, nauwelijks merkbaar, toen ze de pan neerzette. De lucht tussen hen was dik van hitte, verwachting - en iets wat ze nog geen naam durfde te geven.

De nacht valt traag over hun straat, en in de stilte na het afwaswater begint iets te bewegen wat niet meer terug te draaien is.