Luigi Romolo Carrino (Neapolitanczyk, urodzony w 1968 r.) w swojej karierze literackiej zajmowal sie problemami spolecznymi. W "Pozzoromolo" (Meridiano Zero, 2009), za która w 2011 roku otrzymuje nagrode Strega, oraz w "Esercizi sulla madre" (Perdisa Pop, 2012) porusza temat szpitali psychiatrycznych, natomiast w "Acqua storta" (Meridiano Zero, 2008), "La buona legge di Mariasole" (Edizioni E/O, 2015) i "Alcuni avranno il mio perdono" (Edizioni E/O, 2017) w autentyczny sposób opowiada historie Neapolu, miasta, w którym sie urodzil i mieszka do dzisiaj. Dla wloskiego Azimuta opublikowal w 2010 roku zbiór opowiadan zatytulowany "Istruzioni per un addio", natomiast w ksiazce "Il pallonaro" (goWare, 2014) zaglebia sie w drazliwy temat homoseksualizmu w swiecie pilki noznej. Jego powiesc "Acqua storta" jako pierwsza opowiada o stlumionym homoseksualizmie systemu mafijnego oczami wieznia, który poprzez halucynacje i wspomnienia przezywa swoja przeszlosc w ostatnich trzech dniach zycia. Pod koniec ksiazki dziekuje Saviano i De Silvie, czolowym przedstawicielom neorealizmu literackiego wloskiej Kampanii, którzy dziela z nim surowosc jezyka i otoczenia.
