Kendini Tanimadan Ölmek Korkusu; icinde nefes alip verdigin dünyayla, konustugun dille, cocuklugunun gectigi apartmanla, akip giden zamanla, yaninda yörende dolasan insanlarla, kimi zaman ailenle arandaki uzakliktan doguyor. Zamanda sikisanlarin muhiti Degirmen Mevsimine vardiginda, kendi cuvalini doldurdugunu unutup bir elmaya uzanani suclayanlarla göz göze geldiginde, gecenin sahibine yemin olsun ki emaneti ulastiracagim, diye bagirdiginda görüyorsun ki bu sensin, sen buradasin ve bu senin cigligin. Ve okudugun her satirla fark ediyorsun, bu anlatilan; sen benden ayri degilsin diyenlerin, biz birbirimizi tanimayan bizleriz diyenlerin hikayesi. Mahmut Coskunun öyküleri; karanlik gecelere ve apaydinlik sabahlara, bir ayin ya da gösteri olmayan yasamlara dair. Dahasi, baska ölümlere aglamaktan kendi cenazesine yas dökemeyen, baska mezarlara toprak atmaktan kendi cenazesine yetisemeyen insanlara ve onlarin tirnaklarindaki kuma dair.
